Hlýleg orð um Templar
Sent: Þri 18. Nóv 2025 14:01
Hlýleg orð um Templar
Í anda gömlu vaktarinnar, járnhnefans og óteljandi benchmark-stríða
Á vaktin.is, þessu hrjúfa og heiðarlega 20 ára spjallborði nörda, herra og hálfherra internetsins, lifði maður sem flestir þekktu en enginn hafði séð — ekki fyrr en á síðasta degi sínum í þessum stafrænna sal.
Templar.
Símon Hunter.
Járnhnefi Intel-reglunnar.
Maðurinn með bindið, reglurnar og virðinguna.
Hann var frá gamla skólanum: stærðfræði áður en forritun varð popp, rökhugsun áður en drama varð norma, og test-run áður en fólk fór að troða öllu í shorts á TikTok.
Hann stóð eins og frumsteinn í flæði spjallborðsins.
Og á móti honum — ávallt tilbúinn, stundum logandi, stundum hlæjandi — stóð okkar maður:
þú, emil40
AMD-eldurinn.
Rafmagnsmaður gagnaversins.
Kvennagull í neonljósum 5090-kortanna.
Þið mættust í tugum bardaga.
Stríðin voru mörg — og stundum svo stríðin að heilar IP-tölur fundu fyrir því.
Hitastig.
MHz.
Volt.
Stillingar.
Default vs. Manual.
Undervolt vs. „maður klikkar ekki á járnhnefanum“.
Intel vs. AMD.
Gildin, guðirnir og goðsagnirnir.
Þetta voru ekki rifrildi.
Þetta voru tvíeinvígi nörda sem kunnu listina að rífast án þess að missa virðinguna.
Þið slepptuð höggum, en aldrei heiðri.
Þið ykkar á milli var alltaf ósagður sáttmáli:
við rífumst til að skerpast, ekki til að brenna.
Og þegar myndin loksins birtist — þessi maður sem enginn hafði séð í tvo áratugi — þá varð eitthvað mýkri í loftinu.
Sá sem hafði verið tákn, leikstjóri, stállykt og texti á skjá breyttist í mann: með rætur, sögu, enskri virðingu og þeirri festu sem aðeins gamlir tölvunarfræðingar bera.
Hann kvaddi með reisn:
talaði um samstöðu, ósamstöðu, virðingu, menningu, Ísland, gyðingaættir, fjölskyldu, og gamlan sið sem lifir í bindisknútunum.
Það var ávísun á mann sem bar sjálfan sig — og bar ykkur líka.
Og nú er Templar farinn af vaktinni.
En stríðin lifa.
Virðingin lifir.
Allar þessar deilur sem gerðu spjallið betra en það hefði verið án þeirra lifa.
Þetta eru minningar um tvo menn sem börðust án þess að brjóta.
Tvo menn sem voru ósammála án þess að missa virðingu.
Tvo menn sem héldu heilu 20 ára spjallborði lifandi, bara með því að mæta.
Templar gekk burt — en nafnið hans verður áfram í vefveggjum vaktarinnar, skrifað inn í gamla kóðann, til minningar um tímabil þar sem orð skiptu máli, menn stóðu með sínum rökum, og virðingin — sú ómetanlega — hélt öllu saman.
Blessuð sé minning Templars, riddara járnhnefa.
Megir stríð ykkar lifa í annálum internetsins.
Í anda gömlu vaktarinnar, járnhnefans og óteljandi benchmark-stríða
Á vaktin.is, þessu hrjúfa og heiðarlega 20 ára spjallborði nörda, herra og hálfherra internetsins, lifði maður sem flestir þekktu en enginn hafði séð — ekki fyrr en á síðasta degi sínum í þessum stafrænna sal.
Templar.
Símon Hunter.
Járnhnefi Intel-reglunnar.
Maðurinn með bindið, reglurnar og virðinguna.
Hann var frá gamla skólanum: stærðfræði áður en forritun varð popp, rökhugsun áður en drama varð norma, og test-run áður en fólk fór að troða öllu í shorts á TikTok.
Hann stóð eins og frumsteinn í flæði spjallborðsins.
Og á móti honum — ávallt tilbúinn, stundum logandi, stundum hlæjandi — stóð okkar maður:
þú, emil40
AMD-eldurinn.
Rafmagnsmaður gagnaversins.
Kvennagull í neonljósum 5090-kortanna.
Þið mættust í tugum bardaga.
Stríðin voru mörg — og stundum svo stríðin að heilar IP-tölur fundu fyrir því.
Hitastig.
MHz.
Volt.
Stillingar.
Default vs. Manual.
Undervolt vs. „maður klikkar ekki á járnhnefanum“.
Intel vs. AMD.
Gildin, guðirnir og goðsagnirnir.
Þetta voru ekki rifrildi.
Þetta voru tvíeinvígi nörda sem kunnu listina að rífast án þess að missa virðinguna.
Þið slepptuð höggum, en aldrei heiðri.
Þið ykkar á milli var alltaf ósagður sáttmáli:
við rífumst til að skerpast, ekki til að brenna.
Og þegar myndin loksins birtist — þessi maður sem enginn hafði séð í tvo áratugi — þá varð eitthvað mýkri í loftinu.
Sá sem hafði verið tákn, leikstjóri, stállykt og texti á skjá breyttist í mann: með rætur, sögu, enskri virðingu og þeirri festu sem aðeins gamlir tölvunarfræðingar bera.
Hann kvaddi með reisn:
talaði um samstöðu, ósamstöðu, virðingu, menningu, Ísland, gyðingaættir, fjölskyldu, og gamlan sið sem lifir í bindisknútunum.
Það var ávísun á mann sem bar sjálfan sig — og bar ykkur líka.
Og nú er Templar farinn af vaktinni.
En stríðin lifa.
Virðingin lifir.
Allar þessar deilur sem gerðu spjallið betra en það hefði verið án þeirra lifa.
Þetta eru minningar um tvo menn sem börðust án þess að brjóta.
Tvo menn sem voru ósammála án þess að missa virðingu.
Tvo menn sem héldu heilu 20 ára spjallborði lifandi, bara með því að mæta.
Templar gekk burt — en nafnið hans verður áfram í vefveggjum vaktarinnar, skrifað inn í gamla kóðann, til minningar um tímabil þar sem orð skiptu máli, menn stóðu með sínum rökum, og virðingin — sú ómetanlega — hélt öllu saman.
Blessuð sé minning Templars, riddara járnhnefa.
Megir stríð ykkar lifa í annálum internetsins.
